Olà! Tudo bem?
Foi a primeira frase que dixo o noso lector de portugués. Recordo ese día, estábamos todos impacientes por saber cómo era o noso profesor das horas iteractivas. Chámase Ulisses, e é de Brasil. Cando pronunciou as primeiras palabras, todas quedamos... caladas... O seu acento non tiña nada que ver co portugués: era suave e sonoro. Curiosamente entendíaselle mellor a el que ao noso propio profesor de portugés, pero iso non nos importou.
Grazas a Ulisses, hoxe podemos decir que coñecemos algo de Brasil. Quen pensou algunha vez que en Brasil non existen as luvas? Cando nolo dixo na clase, todos quedamos "E como non van existir?" "Bom, si que existem, pero para trabalhar" E é que claro, quen vai usar luvas no Brasil, terra onde predomina o sol e a calor? Só os que teñen que traballar coas máns.
E de seguro, que case o único que coñecedes de Brasil é o seu Carnaval e que é a cuna da capoeira e de xogadores como Kaka, Roberto Carlos, Robinho... e un largo etc.
Pero... e da música e da literatura... que??
Cada día dábanos unha fotocopias cos pronomes ou cos verbos, pero todas elas tiñan unha canción, que as de galego non dudamos en empezar a cantar en canto soaba a música, a pesar que non a coñecíamos, así que xa podedes imaxinar o que de alí saía...
Pero eso si, cada vez que ían pasando os días, as cancións eran máis complicadas, psicoloxicamente: primeiro comenzou con cancións populares, pero rematou con composicións dignas de quedarse a matinar sobre o tema que tratan.
A continuación déixovos as dúas cancións que máis me gustaron do tesouro que nos legou Ulisses, espero que a vós tamén vos guste.
A primeira é un poema de Cecilia Meireles, cantada por Fagner:
http://www.youtube.com/watch?v=yJqrQk9Ol48&feature=related
Eu canto, porque o instante existe
E a minha vida está completa
Não sou alegre nem sou triste,
sou poeta
Não sou alegre nem sou triste,
sou poeta
Irmão das coisas fugidias
Não sinto gozo nem tormento
Atravesso noites e dias no vento
Se desmorono ou se edifico
Se permaneço ou me desfaço
Não sei se fico ou passo
Eu sei que eu canto e a canção é tudo
Tem sangue eterno a asa ritmada
E um dia eu sei que estarei mudo, mais nada
A segunda é Sinal Fechado, de Paulinho da Viola, na que nos conta o que pasa cando a función fática da linguaxe (aínda recordo a certa profesora intentando explicar esta función: É cando, por exemplo, chamas por teléfono e dis "Ola?, Diga?" para saber se hai algúen ao outro lado do teléfono) non é respondida.
http://www.youtube.com/watch?v=IEUPH1A7YkM
martes, 22 de diciembre de 2009
domingo, 29 de noviembre de 2009
sábado, 14 de noviembre de 2009
Like a rolling stone
Volvía o outro día en autobús dunha agotadora xornada lectiva, cando comezou a soar nos meus auriculares a canción que está na parte inferior desta entrada. Sempre que vou coa música posta teño a manía de inventarme historias ás que lle quedaria ben o que estou escoitando, coma se fose a perfecta banda sonora dese instante. Entón, pensei na clase de literatura galega (É que cando non se pode evitar...), concretamente nos fidalgos de "Os camiños da vida" e na parte da súa decadencia ó colisionar con outra forma de vida e sociedade. Estou referindome ao momento no que xa non poden caer máis baixo porque é imposible, ao momento no que os papeis empezan a cambiar, ao momento no que uns plantexanse intentar saír adiante e outros simplemente non se plantexan nada e continúan no seu miserable mundo de ilusións e apariencias.
Pois ben, creo que hai frases neste tema de Bob Dylan que cadran perfectamente co que expliquei anteriormente: A perda de riquezas e respeto, decatarse da crúa realidade, verse superados pola situación que lles escapa das mans...etc etc. Non sei, pareceume curioso que algo que non ten nada que ver -En teoría- puidese interpretarse desta maneira. É obvio que non toda a cancion encaixa perfectamente, pero aínda así creo que é unha elección bastante adecuada. Deixo o vídeo coa letra subtitulada en castelán, a ver que vos parece. Ata logo, frikis.
Pois ben, creo que hai frases neste tema de Bob Dylan que cadran perfectamente co que expliquei anteriormente: A perda de riquezas e respeto, decatarse da crúa realidade, verse superados pola situación que lles escapa das mans...etc etc. Non sei, pareceume curioso que algo que non ten nada que ver -En teoría- puidese interpretarse desta maneira. É obvio que non toda a cancion encaixa perfectamente, pero aínda así creo que é unha elección bastante adecuada. Deixo o vídeo coa letra subtitulada en castelán, a ver que vos parece. Ata logo, frikis.
lunes, 9 de noviembre de 2009
sábado, 31 de octubre de 2009
Rosa Aneiros entrevistada en «Galicia hoxe»
28 outubro 2009Entrevistas, Narrativa, Premios_Xerais, Xerais_nos_medios
Con motivo da primeira presentación de Sol de Inverno, que terá lugar hoxe en Ferrol, o xornal Galicia hoxe entrevista a Rosa Aneiros.
Rosa Aneiros (Valdoviño, 1976) tira "para casa", como ela mesma confesa, e elixiu Ferrol para presentar (Galería Sargadelos ás oito da tarde) Sol de inverno, a novela coa que gañou a última edición do Premio Xerais. Onte estaba algo inqueda, non polo acto en si -estará acompañada por Sonia Díaz Pereiro e Manuel Bragado- senón polas "lóxicas expectativas" que xorden arredor dunha "obra avalada de premio" e o temor de decepcionar: "o peso da responsabilidade é maior".
Do que non ten dúbidas é de que "dei o mellor que tiña" e iso "xérache sempre seguridade", máis cando "estou convencida de que realmente conseguín as espectivas que me propuxera". Aínda así, recoñece que o seu soño sería "escribir unha novela excelsa e que lle gustase a todo o mundo".
Aínda que Sol de Inverno poida incluírse no xénero da novela histórica -reconstrúe a peripecia dunha familia republicana que debe exiliarse para fuxir do fascismo-, Rosa Aneiros rexeita falar dese tipo de etiquetas: "Toda novela está ancorada nun espazo ou nun tempo que ás veces é a actualidade e outras varios séculos atrás". Por riba de todo, o seu obxectivo era "defender a historia de Inverno" até o punto de que este personaxe -central na trama- "ten voz propia e traballei nel para que o lector percibise non tanto a miña voz como narradora senón a da protagonista da novela".
Pero ¿quen é Inverno? Trátase dunha muller, filla dun republicano, que foxe de Antes -simbólico nome dunha aldea galega- para encamiñarse cara ao exilio en Cuba tras pasar pola resistencia de Barcelona e os campos de refuxiados franceses. "Inverno", subliña a escritora, "cre que lle roubaron algo, mesmo antes da guerra civil e a súa busca continua do paraíso é a procura de Antes: volver á infancia, á inocencia roubada coa morte de Fiz [un rapaz moi unido á protagonista que outro amigo asasina por ciumes]".
A existencia de Inverno está marcada "polo exilio que lle tocou vivir" pero tamén "por un exilio persoal". Deste xeito, Aneiros mestura circunstancias históricas e políticas - "moi fáciles para plasmar a súa paisaxe vital"- pero tratou ao tempo de evitar construír "o cadro dun momento histórico para contar a vida de Inverno".
Pola novela crúzanse revolucións -a da II República española e a revolución castrista-, un aspecto que aparecía xa en Resistencia, unha obra anterior ambientada na Revolução dos Cravos portuguesa. Para a escritora, estas convulsións históricas son clave e o personaxe que mellor define a súa intencionalidade é o pai da protagonista, "encarnación do eterno insatisfeito. Ese home quere sentir que forma parte da historia, da revolución. Todos temos a necesidade de sentir cousas así, incluso Inverno. Non só podemos ter a sensación de que encadeamos unha derrota tras outra, senón que podemos obter vitorias, comunais e persoais. Esa sensación de que triunfamos con algo: coas nosas ideas".
Aneiros tamén é consciente de que o seu estilo evolucionou -" supoño que medrei como escritora"-, pero esta evolución non significa un progreso porque "nunca volves ser o escritor que fuches". Nalgún momento, engade, pode botar de menos "a persoas que fun cando escribín unha obra determinada.
28 outubro 2009Entrevistas, Narrativa, Premios_Xerais, Xerais_nos_medios
Con motivo da primeira presentación de Sol de Inverno, que terá lugar hoxe en Ferrol, o xornal Galicia hoxe entrevista a Rosa Aneiros.
Rosa Aneiros (Valdoviño, 1976) tira "para casa", como ela mesma confesa, e elixiu Ferrol para presentar (Galería Sargadelos ás oito da tarde) Sol de inverno, a novela coa que gañou a última edición do Premio Xerais. Onte estaba algo inqueda, non polo acto en si -estará acompañada por Sonia Díaz Pereiro e Manuel Bragado- senón polas "lóxicas expectativas" que xorden arredor dunha "obra avalada de premio" e o temor de decepcionar: "o peso da responsabilidade é maior".
Do que non ten dúbidas é de que "dei o mellor que tiña" e iso "xérache sempre seguridade", máis cando "estou convencida de que realmente conseguín as espectivas que me propuxera". Aínda así, recoñece que o seu soño sería "escribir unha novela excelsa e que lle gustase a todo o mundo".
Aínda que Sol de Inverno poida incluírse no xénero da novela histórica -reconstrúe a peripecia dunha familia republicana que debe exiliarse para fuxir do fascismo-, Rosa Aneiros rexeita falar dese tipo de etiquetas: "Toda novela está ancorada nun espazo ou nun tempo que ás veces é a actualidade e outras varios séculos atrás". Por riba de todo, o seu obxectivo era "defender a historia de Inverno" até o punto de que este personaxe -central na trama- "ten voz propia e traballei nel para que o lector percibise non tanto a miña voz como narradora senón a da protagonista da novela".
Pero ¿quen é Inverno? Trátase dunha muller, filla dun republicano, que foxe de Antes -simbólico nome dunha aldea galega- para encamiñarse cara ao exilio en Cuba tras pasar pola resistencia de Barcelona e os campos de refuxiados franceses. "Inverno", subliña a escritora, "cre que lle roubaron algo, mesmo antes da guerra civil e a súa busca continua do paraíso é a procura de Antes: volver á infancia, á inocencia roubada coa morte de Fiz [un rapaz moi unido á protagonista que outro amigo asasina por ciumes]".
A existencia de Inverno está marcada "polo exilio que lle tocou vivir" pero tamén "por un exilio persoal". Deste xeito, Aneiros mestura circunstancias históricas e políticas - "moi fáciles para plasmar a súa paisaxe vital"- pero tratou ao tempo de evitar construír "o cadro dun momento histórico para contar a vida de Inverno".
Pola novela crúzanse revolucións -a da II República española e a revolución castrista-, un aspecto que aparecía xa en Resistencia, unha obra anterior ambientada na Revolução dos Cravos portuguesa. Para a escritora, estas convulsións históricas son clave e o personaxe que mellor define a súa intencionalidade é o pai da protagonista, "encarnación do eterno insatisfeito. Ese home quere sentir que forma parte da historia, da revolución. Todos temos a necesidade de sentir cousas así, incluso Inverno. Non só podemos ter a sensación de que encadeamos unha derrota tras outra, senón que podemos obter vitorias, comunais e persoais. Esa sensación de que triunfamos con algo: coas nosas ideas".
Aneiros tamén é consciente de que o seu estilo evolucionou -" supoño que medrei como escritora"-, pero esta evolución non significa un progreso porque "nunca volves ser o escritor que fuches". Nalgún momento, engade, pode botar de menos "a persoas que fun cando escribín unha obra determinada.
martes, 27 de octubre de 2009
máis novoneira
Uxío soubo, dende sempre, que un home pode ser outra cousa e así o expresa, encetando dende os cumios do Courel un diálogo telúrico sobre a vida e a morte”.
Carlos Mella
Carlos Mella
CAIN as follas...
Sinto unha cousa
que se apousa en min e non me toca.
PASAN pasan as nebras...
Eu sinto que me deixan e me levan...
............................................
Esata door que agarda só que a acendan!
Ise algo meu que en todo se me queda!
NEVA no bico do cume
neva xa pola ladeira
neva no teito e na eira.
..................................
................................ ..
...................................
Eu a ollar pro lume
i o lume a ollarme.
O lume sen queimarme
fai de min fume...
Vin bandeiras do Bierzo
X. Luis Méndez Ferrín
Estivemos na Quintá, como quería Victoriano Taibo que dixesemos, ou na Quintana que hoxe toda a xente, incluíndo Lorca, escribe ou di. Na manifestación Queremos Galego! Habería 50.000 ou seguramente 100.000 humanos. Así como hai Quintana de Vivos e Quintana de Mortos, eu vin todos eses vivos pro tamén unha manifestación innumerabel de mortos. Estaban todos os mortos que nós temos e eles non teñen porque os seus mortos son de lonxe. Mortos e mortas entre os que, por proximidade destacaba a presenza da ánima de Rosalía e a do xenio de Domingos Antonio de Andrade, que na manifestación traducía os seus hexámetros latinos ao galego materno. Non podemos nomear todos os defuntos que estaban na Quintana no corazón e na lembranza dos manifestantes: eran todos os do 1846, os do Banquete de Conxo, cada un dos que votaron si no Estatuto do 36, meu camarada X.R. Reboiras Noia, Martín Sarmiento, Manuel Antonio. Aí, na nación dos finados, é onde a policía municipal non pode facer cálculos nin pór a concorrencia en algarismos.E por que se moveu tanto pobo? Moveuse por valores inmateriais en tempos de crise e de penuria. "Todas as medidas gobernamentais executadas e anunciadas estes meses no ámbito da lingua foron dirixidas a anular as positivas para o noso idioma e os dereitos lingüísticos que nos asisten ou frear proxectos destinados a tales fins. Algúns exemplos son o anuncio de derogación do decreto do 50% no ensino en galego (a mal chamada "consulta" ás familias e todo o seu ronsel de irregularidades); a supresión das axudas á traducción de libros para o noso idioma; ou a contrarreforma da Lei da Función Pública, só para que o galego non sexa igual de necesario que o castelán para acceder a un posto de traballo na administración galega". Así expuñan os motivos da protesta os organizadores da manifestación do 18 de outono.A política contra a lingua galega da actual Xunta parte dunha mentira unha e outra vez repetidas. Segundo eles, o galego viña sendo "imposto" e os falantes do castelán víanse "asoballados". Calquera espectador alleo do conflicto sabe que o 50% de galego no ensino é o que a dereita chamaba antaño "bilingüismo harmónico". E como pode interpretarse como imposición a esixencia de que os funcionarios que traballen nesta magra autonomía coñezan a lingua que o seu Estatuto declara como propia? E así seguiríamos.Existe un programa oculto e un plan de actuación contra o galego, idioma que nos laboratorios neofranquistas do FAES se considera un miasma disolvente cuxa restauración só pode conducir as masas ao nacionalismo que, á súa vez, non pode senón dirixirse a romper España. Non queren que Galicia se xeneralice a "doenza" que avanza en Cataluña e que non retrocede en Euskadi. Devaluar o galego e sentar os alicerces da súa extinción : demoler o pouco que se leva edificado institucionalmente en favor do galego. Que as medidas reaccionarias contra o idioma noso non son iniciativa de Núñez Feijóo e da súa equipa de goberno senón da Xefatura Central, é cousa que se demostra coas políticas antigalegas que, poño por caso, na deputación de Pontevedra ou o Concello da Coruña se están a executar cada día. Aínda voltaremos sobre tales extremos.Vin bandeiras do Bierzo na manifestación do pasado día 18. Elas non nos deixaron esquencer que o noso idioma sofre marxinación máxima na Terra Eo-Navio de Asturias, no occidente das provincias de León e Zamora e nas Ellas de Cáceres. Na Galicia Exterior son tantos falantes do galego sen dereitos ningún como eran os manifestantes se fixeron presentes na Quintana.Resumo manifestación do 18
uxío novoneira
A Real Academia decidiu que o ano que vén o autor homenaxeado no Día das Letras e, por extensión, durante todo o ano, será Uxío Novoneyra.
É unha boa decisión. Poucos coma el teñen merecido máis o título de poeta en todo o que iso significa: non só alguén que escribe versos ( iso facémolo moitos con maior ou menor talento ) senón alguén que destila, no seu falar, no seu dicir e no seu estar, poesía. Será un ano bo para a poesía.
Ai vai unha pequena mostra:
TERRA moura das montañas!
Boa terra que dás auga
e teis auga nas entrañas.
ESTA tarde o aire é meu amigo.
Voume sumindo sumindo.
Si o aire quer
chegarein a non ser ninguén.
É unha boa decisión. Poucos coma el teñen merecido máis o título de poeta en todo o que iso significa: non só alguén que escribe versos ( iso facémolo moitos con maior ou menor talento ) senón alguén que destila, no seu falar, no seu dicir e no seu estar, poesía. Será un ano bo para a poesía.
Ai vai unha pequena mostra:
TERRA moura das montañas!
Boa terra que dás auga
e teis auga nas entrañas.
ESTA tarde o aire é meu amigo.
Voume sumindo sumindo.
Si o aire quer
chegarein a non ser ninguén.
domingo, 25 de octubre de 2009
Marabilla
Bueno,estiven pensando en que era o que podía poñer por aquí xa que vexo que se está animando a xente a subir cousas pero a verdade é que non se me ocurriu nada máis que este vídeo de Mercedes Peón (moi bonito por certo) que fai referencia á esencia de Galicia, á natureza que nos rodea...e está un pouco relacionado tamén coa forma de pensar de Otero que é o que estamos vendo agora na clase...aquí vos deixo o enlace xa que o director técnico Javi aínda non nos ensinou a subir vídeos!jaja
a marea crece
Non vou seguir insistindo no marabilloso que resulta abrir este blog e encontrar colaboracións e comentarios de todos vós. E realidade o que quería comentar é a grata sorpresa do video de Xabier. Como xa saberedes Cunqueiro é un dos escritores galegos máis frutíferos e importantes. Só por el xa debemos falar da existencia dunha literatura galega. Antes da guerra civil publicou moita poesía, entre elas as que responden a un gusto pola literatura medieval, en concreto a cantiga de amigo. Este é un dos poemas que respectan a forma medieval e engaden un simbolismo novo e moderno. É ideal para ser musicada e é a primeira vez que a escoito por este cantante. Está visto que os grandes "escritores (si, tamén rockeiros) nunca morren.
Xabi, en canto as faltas de ortografía, oes, nin a primeira.
Rubén-Iván, direivos que, na miña opinión, o hórreo (etc...) segue aí por non chegar a un acordo económico co dono, pero que pronto deixará de estar. O progreso prevalece fronte a tradición. Agora. iso si, que fermoso contemplar por un momento este símbolo de calquera tipo de resistencia.
P.D Xabier non fai a pelota, todo é verdade, certo, e con bo gusto. Outra cousa, podedes participar con Historia de GZ cando queirades. Xa sabedes que a literatura, a lingua e a Historia sempre foron da man nesta terra.
Xabi, en canto as faltas de ortografía, oes, nin a primeira.
Rubén-Iván, direivos que, na miña opinión, o hórreo (etc...) segue aí por non chegar a un acordo económico co dono, pero que pronto deixará de estar. O progreso prevalece fronte a tradición. Agora. iso si, que fermoso contemplar por un momento este símbolo de calquera tipo de resistencia.
P.D Xabier non fai a pelota, todo é verdade, certo, e con bo gusto. Outra cousa, podedes participar con Historia de GZ cando queirades. Xa sabedes que a literatura, a lingua e a Historia sempre foron da man nesta terra.
viernes, 23 de octubre de 2009
Javier ó aparato
Esta é a primeira vez que escribo nun blog, e espero non facelo tan mal como para que sexa a derradeira. Temos que agradecer á nosa profesora Sabela por deixar que nos adentremos no mundo das novas tecnoloxías, para así compartir a nosa ENORME sabiduría co resto de frikis e bichos raros que decidan por un casual moi casual visitar este espacio. Espero que entre todos vaiamos enchendo isto pouco a pouco, pasiño a pasiño, ata conseguir un humilde resumo do que serán as experiencias que disfrutaremos -aínda que un pouco tamen haberá que sufrir- durante un curso de literatura galega que se presenta, a priori, especial e diferente ao resto de materias.
Por outra parte, como gran profesional e asistente técnico do blog (Isto acabo de inventalo) xa descubrín como subir videos, cousa que vos explicarei se teño ocasión. Este co que vos deixo é o que máis relacionado está coa literatura galega dos que quería mostrarvos. É unha nova versión musical do poema de Álvaro Cunqueiro 'O niño novo do vento' feita por Xoel López, cantautor galego que con anterioridade formou parte da aclamada banda de rock "Deluxe".
Non teño moito máis que dicir, polo que so me queda despedirme e por favor, se queredes comentar, facedeo, xa que como di a profe aqui todos dicimos burradas e non pasa nada. Ademais, nin que o fora a ler moita xente!
PD: Perdón polas posibles faltas de ortografía.
PD2: Se teño tempo na miña apretada axenda intentarei poñerme co Photoshop e facer un logo para a cabeceira, pareceremos máis profesionais.
Por outra parte, como gran profesional e asistente técnico do blog (Isto acabo de inventalo) xa descubrín como subir videos, cousa que vos explicarei se teño ocasión. Este co que vos deixo é o que máis relacionado está coa literatura galega dos que quería mostrarvos. É unha nova versión musical do poema de Álvaro Cunqueiro 'O niño novo do vento' feita por Xoel López, cantautor galego que con anterioridade formou parte da aclamada banda de rock "Deluxe".
Non teño moito máis que dicir, polo que so me queda despedirme e por favor, se queredes comentar, facedeo, xa que como di a profe aqui todos dicimos burradas e non pasa nada. Ademais, nin que o fora a ler moita xente!
PD: Perdón polas posibles faltas de ortografía.
PD2: Se teño tempo na miña apretada axenda intentarei poñerme co Photoshop e facer un logo para a cabeceira, pareceremos máis profesionais.
miércoles, 21 de octubre de 2009
BENVIDOS
ESTA NOVA EXPERIENCIA COMEZA CON ENTUSIASMO E CO OBXECTIVO DE COMPARTIR UN TEMPO E UN LUGAR CON TODOS OS ALUMNOS E EX-ALUMNOS DE LITERATURA DO SÉCULO XX DA XUNQUEIRA II. POR ISO QUERO DAR A BENVIDA A TODOS E AGRADECERVOS QUE COMPARTADES COMIGO ESTE ENTUSIASMO E O GUSTO POLA LITERATURA E A CULTURA EN XERAL. AGRADECER SOBRE TODO A JAVIER, RAQUEL, ADRIANA, ALE, NIEVES, MÓNICA E LIDIA POR SEGUIRME NESTA AVENTURA FRIKI QUE TANTO ME ILUSIONA. GRAZAS POR ESTAR AÍ CADA DÍA (CANDO NON HAI EXAMES) E POR DARME AS ÁS QUE NECESITABA PARA VOAR. ESPÉROVOS NO CEO ( OU ONDE CADRE)
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
