Like a rolling stone

Volvía o outro día en autobús dunha agotadora xornada lectiva, cando comezou a soar nos meus auriculares a canción que está na parte inferior desta entrada. Sempre que vou coa música posta teño a manía de inventarme historias ás que lle quedaria ben o que estou escoitando, coma se fose a perfecta banda sonora dese instante. Entón, pensei na clase de literatura galega (É que cando non se pode evitar...), concretamente nos fidalgos de "Os camiños da vida" e na parte da súa decadencia ó colisionar con outra forma de vida e sociedade. Estou referindome ao momento no que xa non poden caer máis baixo porque é imposible, ao momento no que os papeis empezan a cambiar, ao momento no que uns plantexanse intentar saír adiante e outros simplemente non se plantexan nada e continúan no seu miserable mundo de ilusións e apariencias.
Pois ben, creo que hai frases neste tema de Bob Dylan que cadran perfectamente co que expliquei anteriormente: A perda de riquezas e respeto, decatarse da crúa realidade, verse superados pola situación que lles escapa das mans...etc etc. Non sei, pareceume curioso que algo que non ten nada que ver -En teoría- puidese interpretarse desta maneira. É obvio que non toda a cancion encaixa perfectamente, pero aínda así creo que é unha elección bastante adecuada. Deixo o vídeo coa letra subtitulada en castelán, a ver que vos parece. Ata logo, frikis.

eduardo galeano