Algo de Cultura Brasileira

Olà! Tudo bem?
Foi a primeira frase que dixo o noso lector de portugués. Recordo ese día, estábamos todos impacientes por saber cómo era o noso profesor das horas iteractivas. Chámase Ulisses, e é de Brasil. Cando pronunciou as primeiras palabras, todas quedamos... caladas... O seu acento non tiña nada que ver co portugués: era suave e sonoro. Curiosamente entendíaselle mellor a el que ao noso propio profesor de portugés, pero iso non nos importou.

Grazas a Ulisses, hoxe podemos decir que coñecemos algo de Brasil. Quen pensou algunha vez que en Brasil non existen as luvas? Cando nolo dixo na clase, todos quedamos "E como non van existir?" "Bom, si que existem, pero para trabalhar" E é que claro, quen vai usar luvas no Brasil, terra onde predomina o sol e a calor? Só os que teñen que traballar coas máns.
E de seguro, que case o único que coñecedes de Brasil é o seu Carnaval e que é a cuna da capoeira e de xogadores como Kaka, Roberto Carlos, Robinho... e un largo etc.
Pero... e da música e da literatura... que??

Cada día dábanos unha fotocopias cos pronomes ou cos verbos, pero todas elas tiñan unha canción, que as de galego non dudamos en empezar a cantar en canto soaba a música, a pesar que non a coñecíamos, así que xa podedes imaxinar o que de alí saía...

Pero eso si, cada vez que ían pasando os días, as cancións eran máis complicadas, psicoloxicamente: primeiro comenzou con cancións populares, pero rematou con composicións dignas de quedarse a matinar sobre o tema que tratan.

A continuación déixovos as dúas cancións que máis me gustaron do tesouro que nos legou Ulisses, espero que a vós tamén vos guste.

A primeira é un poema de Cecilia Meireles, cantada por Fagner:

http://www.youtube.com/watch?v=yJqrQk9Ol48&feature=related
Eu canto, porque o instante existe
E a minha vida está completa
Não sou alegre nem sou triste,
sou poeta
Não sou alegre nem sou triste,
sou poeta
Irmão das coisas fugidias
Não sinto gozo nem tormento
Atravesso noites e dias no vento
Se desmorono ou se edifico
Se permaneço ou me desfaço
Não sei se fico ou passo
Eu sei que eu canto e a canção é tudo
Tem sangue eterno a asa ritmada
E um dia eu sei que estarei mudo, mais nada

A segunda é Sinal Fechado, de Paulinho da Viola, na que nos conta o que pasa cando a función fática da linguaxe (aínda recordo a certa profesora intentando explicar esta función: É cando, por exemplo, chamas por teléfono e dis "Ola?, Diga?" para saber se hai algúen ao outro lado do teléfono) non é respondida.

http://www.youtube.com/watch?v=IEUPH1A7YkM